ARTICLE BY W.H.
If you’re a woman born and raised in Afghanistan, you live in war against nearly everything in life. Too often, even from your very first breath outside the womb, you are not really welcomed by your own family—or if you’re blessed with good parents, society and certain people’s mindsets work to steal the smile from your face.
Afghanistan is the home of so many broken dreams. As a woman, you’re told every step of the way about the things you can’t do. So many things are labeled as forbidden, as bad and evil—but only for girls and women. Your struggles, your dreams, your goals, your plans for life never warrant attention because a woman is only for marriage, they say. This marriage has a huge effect on your life, yet unfortunately, many Afghan women are not blessed with good life partners.
A 34-year-old Afghan woman, Karima Sakhi, was just past her teenage years when she fell madly in love with a man who was different from everyone, a man with a unique personality and who was loyal to his friends. She is among the very few fortunate Afghan women who get to marry by love and by choice.
In nine years of marriage to Aliakbar Sakhi, Karima became a mother of three sons: Adyan (8 years old), Aayan (5 years old), and Rohan (2 years old). A well-known and accomplished Afghan mountaineer and founder of HikeVentures, in 2020 Aliakbar led the first all-Afghan team to climb Noshaq, Afghanistan’s highest mountain.
As two people with lives centered around commitment, dreams, and passions, Karima and Aliakbar made a strong team. While Aliakbar was out setting records, climbing the world’s peaks, and chasing his dreams, in part to build a new, stronger Afghanistan for his sons, Karima was home raising their children.
“It is my duty as [a] mother I believe,” she said. “It was our decision to bring them down from heaven. We invited them here, and it’s our responsibility to serve them expecting nothing in return. If we do our job properly, we will bring up gentlemen to the society.” She is passionate about healthy relationships between parents and children: parents who are committed to their children yet who don’t pressure their children to fulfill the parents’ desires. Instead, she says, parents can live a balanced, healthy, happy life of fully caring for their children while also pursuing their own dreams.
Aliakbar’s adventurous work meant that their children “are very used to having their mother around all the time,” Karima said. “Their father wasn’t home much, so they only feel the presence of their mother.” But Aliakbar didn’t take her work at home for granted, instead holding his wife in high esteem, regularly telling her she was the best decision of his life. The two of them each had someone on whose shoulder they could rest their head.
But in life, nothing is constant. And too many Afghan women know that as an Afghan woman, you’re falling to your face in the game of life all the time.
On June 13, Aliakbar set out on his biggest quest yet. He set out to climb K2, the world’s second highest peak. The family had relocated from Afghanistan to Pakistan so that, among other things, Aliakbar could pursue this big dream, determined not to be held back by the upheaval that followed when the Taliban regained control of Afghanistan the previous August. While he had hoped he would be on this expedition with other HikeVentures members, that was impossible, so he decided to climb anyway—on behalf of his hope for his country and for his sons’ future. He wanted to set a record as the first Afghan to climb K2 and raise the former flag of Afghanistan’s Islamic Republic on the summit.
But not so long after his expedition began, the story took a turn on July 21, and Karima’s life was changed once and for all.
Karima describes receiving the news of her husband’s death on K2.
Afghan women’s bravery is something the world can write books on and still enough will not be written. Eyes filled with tears and voice cracking, Karima said, “I will not be able to give fatherly love to my children, but I’ll make sure to nurture my children the same way my husband, Aliakbar, would’ve wanted. I’ll raise them to love their country as their father did. I’ll become one superwoman for my children and will make sure they never feel hopeless in life.”
One week after Aliakbar’s death, during my very first visit to Karima, she had yet to tell her kids about what had happened to their father. She was still on the verge of figuring things out and accepting the truth that she was now a single parent herself.
When I came to visit them a second time a couple weeks later, she had by then spoken to her eldest—a boy so much like her husband in appearance and personality and interests—about how his father is never returning.
One thing I kept hearing from Karima was, “I’m a strong woman, I’m really strong.” Sometimes it seemed she was trying to convince herself, and other times she was simply a new single mother who didn’t yet have hold of things or know what to do other than to be brave, resilient, and gracefully vulnerable.
I asked Karima where she sees herself and her life with her kids in 10 years. Her response was that she expects to at least get herself out of the situation she’s in now, dealing with the administrative and emotional aftermath of unexpected tragedy. Hope beaming in her eyes, she said, “My husband Aliakbar’s body has not yet been brought down, but if I’m being honest with you, I still have some hope in my heart. I feel like if they bring him down and I grab his hand, it will be warm, he will grab my hand back.” After a few seconds of silence and sobbing, she said, “Whenever I put my hand on Aliakbar’s hand, he used to hold my hand back. He used to say, ‘[As long as] I’m alive, I’m always with you.’”
It takes so much strength and courage for a heart that has been through a lot to keep hope alive. There are millions of Karimas in Afghanistan, not many of them the world will hear of, but they wake up every single day and continue to set the standard for the younger generation. Life will never be kind to Afghan women, but they aren’t soft, bendable, or breakable either.
Afghanistan can be many things, but never the homeland of the weak.
Editor’s Note: While the journalist who wrote this story did not know the Sakhi family before taking on this assignment for Anthrow Circus, Aliakbar Sakhi and his family are friends of our editor. Thus, his loss is a personal grief for the Anthrow Circus family. We regret to report that due to the difficult terrain at such a high elevation, Aliakbar Sakhi’s body was not recovered before the 2022 K2 climbing season closed.
Aliakbar Sakhi Pursued His Dreams for His Country to the End
افغانستان، سرزمین زنان شکست ناپذیر مصمم در برابر هر فاجعه
W. H. مقاله توسط
از همان اولین نفس بعد بیرون از رحم، مورد استقبال خانواده خود قرار نمی گیرید – و یا اگر سعید با والدین خوبی هم باشید، جامعه و طرز فکر بعضی افراد برای ربودن لبخند از چهره تان تلاش می کنند.
افغانستان خانه بسیاری از رویاهای شکسته است. به عنوان یک زن، در هر قدم راه محدودیت هایتان به شما یادآوری می شود. بسیاری از چیزها به عنوان حرام، بد و نادرست مقید هستند – اما فقط برای دختران و زنان. آنها می گویند که مبارزات شما، رویاهای شما، اهداف و برنامه های شما برای زندگی هرگز نیاز به توجه ندارند زیرا هدف وجود یک زن فقط برای تشکیل خانواده است. ازدواج تأثیر وسیع در زندگی یک زن دارد، اما متأسفانه بسیاری از زنان افغان از داشتن همسری خوبی زندگی هم برخوردار نیستند.
کریمه سخی، زن افغان تازه از دوران نوجوانی خود گذشته بود که دیوانه وار عاشق مردی شد که با همه فرق داشت، مردی با شخصیتی منحصر به فرد و مردی به دوستانش وفادار. کریمه یکی از معدود زنان خوش شانس افغان هست که با عشق و اختیار ازدواج کرده هست.
کریمه در 9 سال ازدواج با علی اکبر سخی، صاحب سه پسر شد: آدیان (8 ساله)، آیان (5 ساله) و روهان (2 ساله). علی اکبر یک کوهنورد سرشناس و کارکشته افغان و بنیانگذار HikeVentures بود. وی در سال 2020 اولین تیم تمام افغانی را رهبری کرد که به نوشاق، بلندترین کوه افغانستان صعود کردند.
کریمه و علی اکبر به عنوان دو نفر که زندگی شان حول محور تعهد، رویاها و اشتیاق متمرکز شده بود، تیمی قدرتمند ساختند. در حالیکه علی اکبر در حال ثبت رکوردها، صعود به قله های جهان و تعقیب رویاهای خود بود، تا یک افغانستان جدید و قوی تر برای پسرانش بسازد، کریمه در خانه بود و فرزندانش را بزرگ می کرد.
او گفت: «این وظیفه من به عنوان یک مادر است که به آن معتقدم. این تصمیم ما بود که آنها را از بهشت پایین بیاوریم. ما آنها را به روی زمین دعوت کردیم و این وظیفه ماست که به آنها خدمت کنیم بدون اینکه انتظاری در عوض داشته باشیم. اگر وظیفه و دین مارا درست انجام دهیم، مردان روشن فکر را به جامعه تربیت می کنیم.» کریمه علاقه زیادی به روابط سالم بین والدین و فرزندان دارد: والدینی که به فرزندان خود متعهد هستند اما فرزندان خود را برای برآورده کردن خواسته های والدین تحت فشار قرار نمی دهند. او می گوید در عوض، والدین میتوانند با مراقبت کامل از فرزندانشان زندگی متعادل، سالم و شاد داشته باشند و در عین حال رویاهای خود را نیز دنبال کنند.
کار ماجراجویانه علی اکبر باعث شد که فرزندانش “بیشترعادت به داشتن مادردرکنارشان شود.” پدرشان زیاد در خانه نبود، بنابراین آنها فقط حضور مادرشان را احساس می کنند. اما علی اکبر کار او در خانه را بدیهی نمی دانست، در عوض برای همسرش احترام زیادی قائل بود و مرتب به او می گفت که بهترین تصمیم زندگی او بوده است. کریمه و همسرش علی اکبر، هردو در زندگی یاوری را داشتند که می توانستند سر خود را روی شانه او بگذارند.
اما در زندگی هیچ چیز ثابت نیست و بسیاری از زنان افغان به روی افتیدن در بازی زندگی به عنوان یک زن افغان، آگاه و خبردار هستند.
در 13 جون، علی اکبر بزرگترین تلاش خود را آغاز کرد. او قصد صعود به K2، دومین قله مرتفع جهان را داشت. این خانواده از افغانستان به پاکستان نقل مکان کرده بودند تا، در میان تلاش های دیگر، علی اکبر بتواند این آرزوی بزرگ را دنبال کند و مصمم بود که تحولاتی که بعد از قدرت گیری طالبان و سقوط افغانستان که در ماه آگست اتفاق افتاد، وی ازهدفش عقب نمانند. در حالیکه علی اکبر میخواست تا در این اعزام با سایر اعضای HikeVentures یکجا باشد، این غیرممکن بود، بنابراین او تصمیم گرفت به هر حال صعود کند – به نمایندگی از امیدش به کشورش و آینده پسرانش. او می خواست به عنوان اولین افغانی که به K2 صعود کرده و پرچم سابق جمهوری اسلامی افغانستان را در قله برافراشته، رکورد بزند.
اما مدت زیادی از شروع سفر او نگذشته بود که داستان زندگی علی اکبر در 21 جولای صفحه برافراشت و زندگی کریمه
به یک باره گی برای همیشه تغییر کرد.
کریما از دریافت خبر مرگ همسرش در K2 می گوید.
شجاعت زنان افغان چیزی است که جهان می تواند درباره آن کتاب ها بنویسد و باز هم به اندازه کافی نوشته نخواهد شد. کریمه با چشمانی پر از اشک و صدای ترک خورده گفت: «نمیتوانم محبت پدرانه را به فرزندانم بدهم، اما مطمئنن فرزندانم را همان طور که شوهرم علی اکبر میخواست تربیت میکنم. من آنها را طوری تربیت خواهم کرد که کشورشان را مانند پدرشان دوست داشته باشند. من تبدیل به یک ابرزن برای فرزندانم خواهم شد و اجازه نخواهم داد که آنها هرگز در زندگی احساس ناامیدی کنند.”
یک هفته پس از مرگ علی اکبر، در اولین دیدارم از کریمه، او هنوز به بچه هایش درباره اتفاقاتی که برای پدرشان افتاده بود چیزی نگفته بود. او هنوز در آستانه مجادله با تحولات زندگی اش و پذیرش بعضی از حقایق بود، همچون مسئولیت اش به عنوان یک والد واحد.
وقتی چند هفته بعد برای بار دوم به ملاقات آنها آمدم، اینبار با پسری بزرگش – پسری که از لحاظ ظاهر و شخصیت و علایق بسیار شبیه شوهرش هست – درباره اینکه پدرش دیگر برنمی گردد صحبت کرده بود.
رسید که او سعی می کرد تا خود را قناعت دهد، و گاهی اوقات او فقط یک مادری مجردی که به جز شجاعت، انعطاف پذیری و فرا خوانی با تحولات بزرگ زندگیش اندیشهٔ دیگری نداشت.
از کریمه پرسیدم که در 10 سال آینده خودش و زندگی اش را با پسرانش کجا می بیند؟ پاسخ کریمه این بود که او انتظار دارد حداقل خود را از وضعیتی که اکنون در آن قرار دارد خارج کند و با پیامدهای احساساتی و روانی یک حادثه غیرمنتظره مقابله کند. با امیدی که در چشمانش می درخشید گفت: «جنازه شوهرم علی اکبر هنوز پایین نیامده است، اما اگر با شما صادق باشم، هنوز در دلم امید دارم. احساس می کنم اگر او را پایین بیاورند و دستش را بگیرم، دستانش گرم باشد و دستم را پس بگیرد.» بعد از چند ثانیه سکوت و اشکباری گفت: هر وقت دستم را روی دست علی اکبر می گذاشتم دستم را دوباره می گرفت، او می گفت: «تا زمانی که زنده هستم، همیشه با شما هستم».
زنده نگه داشتن امید برای قلبی که سختی های زیادی را پشت سر گذاشتانده، قدرت و شجاعت زیادی لازم است. میلیون ها کریمه در افغانستان وجود دارد، که صدای بسیاری از آنها را دنیا نمی شنود، اما آنها هر روز با زندگی در مجادله هستن و به الگو بودن برای نسل جوان ادامه می دهند. زندگی هرگز با زنان افغان مهربان نخواهد بود، اما آنها نرم، خم شدنی و شکستنی نیز نیستند.
افغانستان می تواند خیلی چیزها باشد، اما هرگز سرزمین ضعیفان نیست.
W.H. یک زن افغان، یک خبرنگار است که به دلایل امنیتی مجبور به زندگی در تبعید شده است.
یادداشت سردبیر: در حالیکه خبر نگاری این داستان، قبل از انجام این مأموریت برای Anthrow Circus، خانواده سخی را نمی شناخت، علی اکبر سخی و خانواده اش از دوستان سردبیر ما هستند. بنابراین، از دست دادن او یک اندوه شخصی برای خانوادهٔ Anthrow Circus است. با کمال تاسف گزارش می دهیم که به دلیل ناحیه دشوار در چنین ارتفاعی، جسد علی اکبر سخی قبل از بسته شدن فصل صعود K2 2022 پیدا نشد.
علی اکبر سخی رویاهای خود را برای کشورش تا انتها دنبال کرد
افغانستان، د ماتې نه منلو ښځو وطن، د تراژیدۍ په وړاندې هوډمنه ده
W.H. مقاله د
که تاسو یوه ښځه یاست چې په افغانستان کې زیږیدلی او لوی شوې ده، تاسو د ژوند نږدې هرڅه په وړاندې په جګړه کې ژوند کوئ. ډیری وختونه، حتی د رحم څخه بهر ستاسو د لومړۍ ساه اخیستلو نه وروسته، تاسو ته د خپلې کورنۍ لخوا هم ښه راغلاست نه وایل کیږي- یا که تاسو ښه والدین هم ولری، ټولنه او د ځینو خلکو ذهنونه ستاسو د مخ څخه د موسکا غلا کولو لپاره کار کوي.
افغانستان د ډېرو ماتو هیلو کور دی. د یوې ښځې په توګه، تاسو ته د لارې په هر ګام کې د هغه شیانو په اړه ویل کیږي چې تاسو یې نشي کولی. ډیری شیان د حرام، بد او یا شیطاني په توګه لیبل شوي دي، مګر یوازې د نجونو او ښځو لپاره. ستاسو مبارزې، هیلې، هدفونه، او د ژوند پلانونه هیڅکله د پام وړ نه دي ګرځول شوي ځکه ځرنګه چې دوی وایي، ښځه یوازې د واده لپاره ده. دا واده ستاسو په ژوند ډیر اغیز لري، خو له بده مرغه ډیری افغانې میرمنې د ژوند ښه ملګري نه لري.
۳۴ کلنه افغانه ښځه، کریمه سخي د ځوانۍ په وخت کې له یوه داسې سړي سره مینه وکړه چې له هر چا څخه یې توپیر درلود، یو ځانګړی شخصیت یې درلود او هغه شخص چې خپلو ملګرو ته وفادار وو. کریمه د هغو لږو خوشبختو افغانو میرمنو څخه ده چې په مینه او خوښۍ سره واده کوي.
له علی اکبر سخي سره د واده په نهه کلنۍ کې کریمه د دریو زامنو مور شوه: عدیان (۸ کلن)، عیان (۵ کلن) او روحان (۲) کلن. علی اکبر، یو ښه پیژندل شوی او تکړه افغان غر ختونکی او د «HikeVentures» بنسټ ایښودونکی، په ۲۰۲۰م کې د لومړي ټول افغان ټیم مشري وکړه چې د افغانستان ترټولو لوړ غر، نوشق ته وخوت.
لکه څنګه چې د دوو خلکو ژوند د ژمنې، خوبونو او جذبو په شاوخوا کې وو، کریمه او علی اکبر یو پیاوړی ټیم جوړ کړ. په هغه حال کې چې علی اکبر د خپلو زامنو لپاره د یوه نوي، پیاوړي افغانستان د جوړولو په برخه کې ریکارډونه جوړول، د نړۍ لوړو څوکو ته خته او خپل خوبونو یې تعقیبول، کریمه په کور کې د خپلو ماشومانو پالنه کوله.
“زه باور لرم چې د یوې مور په توګه دا زما دنده ده” کریمې ووایل “دا زموږ پریکړه وه چې دوی له جنت څخه را ښکته کړو، موږ دوی دلته رابللي، او دا زموږ مسؤلیت دی د هیڅ څه په بدل کې دوی ته خدمت وکړو، که موږ خپله دنده په سمه توګه ترسره کړو، موږ به ټولنې ته شریف خلک وړاندې کړو.” هغه د د والدینو او ماشومانو تر مینځ د سالمو اړیکو په اړه لیواله ده: هغه والدین چې خپلو ماشومانو ته ژمن دي او بیا هم پر خپلو ماشومانو فشار نه راوړي ترڅو د مور او پلار غوښتنې پوره کړي. پرځای یې، هغه وايي، مور او پلار کولی شي د خپلو ماشومانو د بشپړ پاملرنې په وخت کې د خپلو خوبونو په تعقیب متوازن، سالم، خوشحاله ژوند وکړي.
کریمې وویل چې د علی اکبر د زړور کار معنی دا وه چې د دوی ماشومان د خپلې مور سره ډیر عادت شوي دي او دا چې د دوی پلار ډیر په کور کې نه وو، نو دوی یوازې د خپلې مور شتون احساسوي. علي اکبر په کور د کریمې دندې ته په درنې سترګې کتل، خپلې میرمنې ته یې عزت ورکړی وو، په منظمه توګه ورته ویل چې دا د هغه د ژوند غوره پریکړه وه، او دوی دواړه یو بل درلودل چې د یو او بل پر اوږه یې سر آرامه کولی شو.
خو په ژوند کې هیڅ څه ثابت ندي، او ډیری افغانې میرمنې پوهیږي چې د ژوند په لوبه کې هر وخت افغانې میرمنې پړ مخ لویږي.
د جون په ۱۳، علی اکبر د خپل ژوند تر ټولو لوی لټون پیل کړ. هغه د نړۍ دوهمې لوړې څوکې k۲ په لور وخوځېده. کورنۍ یې له افغانستان څخه پاکستان ته کډه شوه، تر څو د نورو شیانو تر څنګ، علي اکبر وکولای شي دغه لوی خوب تعقیب کړي، چې د تېر اګست په میاشت کې د طالبانو له خوا د افغانستان واک بېرته تر لاسه کولو وروسته د ناکراریو له امله په شا نه شي. پداسې حال کې چې هغه هیله درلوده چې هغه به د «HikeVentures» د غړو سره پدې سفر کې وي، دا ناشونی و، نو هغه پریکړه وکړه چې په هر حال کې وخیږي د خپل هیواد او د هغه د زامنو د راتلونکي لپاره د امید په استازیتوب. هغه غوښتل چې د لومړي افغان په توګه یو ریکارډ جوړ کړي چې k۲ ته پورته شي او په سرمشریزه کې د افغانستان د اسلامي جمهوریت پخوانی بیرغ پورته کړي.
خو د هغه د سفر د پیل نه وروسته، کیسه د جولای په ۲۱ بدله شوه، او د کریمې ژوند یو ځل او د تل لپاره بدل شو.
کریمه په K2 کې د خپل میړه د مړینې خبر ترلاسه کول بیانوي.
د افغان میرمنو زړورتیا هغه څه دي چې نړۍ کولی شي په اړه کتابونه ولیکي او لاهم کافي ندي. سترګې له اوښکو ډکې شوې او کریمې په لرزانده آواز وويل، “زه به ونشم کولای خپلو ماشومانو ته د یو پلار په شان مينه ورکړم، خو زه به د خپلو اولادونو پالنه په هماغه ډول وکړم چې خاوند مې علي اکبر به غوښتل. زه به دوی داسې را لوی کړم چې د خپل پلار پشان د خپل هیواد سره مینه وکړي، سر بیره پر دې، زه به د خپلو ماشومانو لپاره یوه غوره ښځه شم او ډاډ ترلاسه کړم چې دوی به هیڅکله په ژوند کې د نا امیدۍ احساس ونکړي.
د علی اکبر له مړینې یوه اونۍ وروسته، کریمې ته زما په لومړي سفر کې، هغې لا تر اوسه خپلو ماشومانو ته د پلار په اړه څه نه وو وایلي. هغه لاهم د شیانو د موندلو او د حقیقت منلو په لاره کې وه چې هغه اوس پخپله یواځی مور وه.
کله چې زه دوه اونۍ وروسته دویم ځل له دوی سره لیدو ته راغلم، هغې تر دې دمه له خپل مشر زوی سره خبرې کړې وې – یو هلک چې په ظاهري بڼه او شخصیت او ګټو کې خپل پلار ته ورته دی – په دې اړه چې پلار یې هیڅکله بیرته نه ګرځي.
یو شی چې ما د کریمې څخه اوریدلی وو هغه دا و چې “زه یوه قوي ښځه یم، زه ریښتیا هم قوي یم.” ځینې وختونه داسې بریښي چې هغه هڅه کوي خپل ځان ته ډاډ ورکړي، او ځینې وختونه هغه په ساده ډول یوه نوې مور وه چې لا تر اوسه یې ډاډ نه درلوده یا نه پوهیده چې څه وکړي پرته له دې چې د زړوره، انعطاف لرونکې، او په نرمۍ سره زیان منونکې واوسي.
ما له کریمې څخه وپوښتل چې هغه په لسو کلونو کې خپل ځان او خپل ژوند له خپلو ماشومانو سره چیرته ګوري، د هغې ځواب دا و چې هغه تمه لري چې لږ تر لږه د هغه وضعیت څخه ځان وباسي چې هغه اوس په کې ده، او د ناڅاپې تراژیدي او احساساتي پایلو سره تعامل وکړي. په سترګو کې یې د امید اوښکې راغلې، هغې وویل، “زما د میړه علی اکبر جسد لا تر اوسه نه دی راښکته شوی، خو که تاته رښتیا ووایم، بیا هم په زړه کې یو څه هیله لرم. زه داسې احساسوم چې که دوی هغه ښکته کړي او زه یې لاس ونیسم، نو تود به وي، هغه به زما لاس بیرته ونیسي”. له څو ثانیو چوپتیا او ژړا وروسته یې وویل، “هرکله چې به مې د علی اکبر لاس باندې خپل لاس کېښوده، نو هغه به مې لاس نیوه او هغه به راته وایل چې تر څو چې ژوندی یم، تل درسره یم”.
دا د زړه لپاره دومره ځواک او زړورتیا ته اړتیا لري چې د امید ژوندي ساتلو لپاره یې ډیر څه تیر کړي دي. په افغانستان کې په ملیونونو کریمې شتون لري، چې نړۍ به ترې نه وي آورېدلي، خو دوی هره ورځ له خوبه پاڅېږي او د ځوان نسل لپاره معیارونو ټاکي. ژوند به هېڅکله پر افغان مېرمنو مهربانه نه وي، خو هغوی هم نه نرمې دي، نه ماتېدونکې او نه ورکیدونکې دي.
افغانستان هرڅه کدای شي خو هیڅکله د کمزورو خاوره نشي کیدای.
W.H افغانه ښځه او خبریاله ده چې د خوندیتوب دلایلو له امله په جلاوطنۍ کې ژوند کولو ته اړ شوې..
د مدیر یادونه: په داسې حال کې چې هغه خبریال چې دا کیسه یې لیکلې د انټرو سرکس لپاره د دې دندې تر اخیستو دمخه د سخي کورنۍ نه پیژني، علی اکبر سخي او کورنۍ یې زموږ د مدیر ملګري دي. په دې توګه، د هغه ضایع د انټرو سرکس کورنۍ لپاره شخصي غم دی. په خواشینۍ سره مو خبر ترلاسه کړ چې په دومره لوړه ارتفاع کې د سختې ځمکې له امله، د
علی اکبر سخی د خپل لپاره خپلو هیلو ته تر پایه دوام ورکړ.
W.H. is an Afghan woman, a journalist forced to live in exile for safety reasons.